Trip naar Seattle
Blijf op de hoogte en volg Arevis
04 November 2015 | Verenigde Staten, Seattle
Tijd van afscheid. Ik ben om 7.00 uur al op, om de laatste dingen te pakken. Als tante Yvonne om 8.00 uur op is staat alles al klaar in de huiskamer. Richard belt, hij komt nog even langs in de ochtend. Dat is gezellig. Natuurlijk gaat het gesprek over Dash, maar ook over de garage en andere dingen.
Richard spreekt uit wat ik voel, namelijk dat we een echte klik hebben en dat hij het fijn vindt dat ik het initiatief heb genomen om langs te komen. Het is voor ons nu makkelijk om de draad op enig moment weer op te pakken. Ik zelf denk dat ik met mijn bezoek alleen de familie zelfs beter heb leren kennen, omdat ik in de gelegenheid was om met Alfred & Richard ook afzonderlijke dingen te ondernemen. En zeker de wandelingen en de sightseeing tour van Victoria (toen we de pompoenen moesten halen) waren bijzonder. We hebben fijne gesprekken gevoerd en we waren alleen op stap. Dat maakt toch een verschil. Ik moet huilen bij het afscheid en ook Richard geeft me dikke knuffels en zoenen. Dat is voor Canadese begrippen wel bijzonder.
Tante Yvonne brengt me naar Victoria. Het uitzwaaien is voor ons allebei emotioneel.
Het is een mooie overtocht op de Ferry naar Port Angelus. Op de boot raak ik in gesprek met vrouw uit Victoria die me een lift naar LA aanbiedt. Ze werkt veel voor kloosters en liefdadigheid. Een andere man spreekt me in het Nederlands aan, hij heeft zeker gehoord dat ik uit NL kwam. Met zijn familie en 2 kinderen speelt hij op de golven van de boot met de kinderwagen, heen en weer. Heel grappig. We praten verder niet met elkaar.
De bus naar Seattle is prima. Eenmaal aan boord van de bus blijkt dat de chocoladechips koekjes home-made zijn, maar iedere gast mag slechts 1 koekje hebben. Ik verdenk de chauffeuse (ontzettend dik) ervan dat zij de andere koekjes opgegeten heeft? Op zijn Amerikaans krijgen we uitleg over hoe en wat. De bus rijdt een prachtige route door nationale parken in USA. Onderweg pikken we nog mensen op die ook naar Seattle ziekenhuis (Virginia Mason), Amtrek station of luchthaven Seattle moeten. In totaal zitten er 11 mensen in de bus, inclusief de chauffeur.
Onderweg rijden we door en over de verschillende (schier)eilanden naar Seattle. Het weer is bewolkt en zonnig en de bomen zijn prachtig geel. Op de overtocht van Kingston naar Seattle zie ik walvissen! Je ziet er niet heel veel van, maar het water spat omhoog en ik zie de rug van de walvissen. Het lijken er vier te zijn. In deze tijd van het jaar worden ze veel gezien zo vlak onder de kust in deze regio. Hiep, hoi, dat is toch wel een verassing ;-).
Aangekomen in Seattle heeft de bus een ongeluk. De wegen zijn 3-4 baans en het is druk, spitsuur (rush hour). De aanrijding is niet ernstig, maar er is wel oppervlakkige blikschade. De chauffeuse rijdt de bus niet verder en staat midden op straat stil met de gevarenlichten aan. Dat kan niet iedere verkeersdeelnemer waarderen ;-). Ze heeft een aantal keren telefonisch contact met het kantoor van de bus. Er hoeft geen politie bij te komen en na een klein kwartiertje zijn we weer onderweg naar down-town Seattle.
Vanaf het station kost het me anderhalf uur en 5 bussen om bij het hotel te komen. Het wordt net donker en de info-office is gesloten. De route die ik vooraf op internet heb opgezocht blijkt niet zo makkelijk te vinden te zijn. Iedereen is bereid om me te helpen en te adviseren, maar het lijkt van de regen in de drup? Als ik bij het Seattle Center arriveer, waar de Space Needle is, blijk ik precies aan de verkeerde kant te zijn (Zuid in plaats van Noord). Dus nog maar een keer de bus om er omheen te rijden, want deze afstand lopen met 2 koffers in alles behalve handig.
S’ avonds in de buurt uit eten. Nu ben ik blij dat ik het Rosieproject boek nog niet uit heb, want dat neem ik mee. Ik vind een relaxed Italiaans restaurant waar ze zelf pizza’s bakken en allerlei soorten bier verkopen. Het restaurant is in een oud gebouw een beetje industrieel ingericht en de sfeer is prettig. Een prima plaats om ook alleen naar toe te gaan. Op de achtergrond een Jazzy muziekje. Het blijkt dat Seattle een bekende Jazz scene heeft. Dit zou Louis heerlijk vinden.
Na het eten ga ik nog even op het terrein van Seattle Centre een kijkje nemen. Ik kijk wel goed uit in de avond met wie ik aanspreek of waar ik loop. Hier lijkt het allemaal OK. In de shop zie ik enkele leuke souvenirs voor Vincent. Dan weet ik waar ik die morgen kan halen.
Richard spreekt uit wat ik voel, namelijk dat we een echte klik hebben en dat hij het fijn vindt dat ik het initiatief heb genomen om langs te komen. Het is voor ons nu makkelijk om de draad op enig moment weer op te pakken. Ik zelf denk dat ik met mijn bezoek alleen de familie zelfs beter heb leren kennen, omdat ik in de gelegenheid was om met Alfred & Richard ook afzonderlijke dingen te ondernemen. En zeker de wandelingen en de sightseeing tour van Victoria (toen we de pompoenen moesten halen) waren bijzonder. We hebben fijne gesprekken gevoerd en we waren alleen op stap. Dat maakt toch een verschil. Ik moet huilen bij het afscheid en ook Richard geeft me dikke knuffels en zoenen. Dat is voor Canadese begrippen wel bijzonder.
Tante Yvonne brengt me naar Victoria. Het uitzwaaien is voor ons allebei emotioneel.
Het is een mooie overtocht op de Ferry naar Port Angelus. Op de boot raak ik in gesprek met vrouw uit Victoria die me een lift naar LA aanbiedt. Ze werkt veel voor kloosters en liefdadigheid. Een andere man spreekt me in het Nederlands aan, hij heeft zeker gehoord dat ik uit NL kwam. Met zijn familie en 2 kinderen speelt hij op de golven van de boot met de kinderwagen, heen en weer. Heel grappig. We praten verder niet met elkaar.
De bus naar Seattle is prima. Eenmaal aan boord van de bus blijkt dat de chocoladechips koekjes home-made zijn, maar iedere gast mag slechts 1 koekje hebben. Ik verdenk de chauffeuse (ontzettend dik) ervan dat zij de andere koekjes opgegeten heeft? Op zijn Amerikaans krijgen we uitleg over hoe en wat. De bus rijdt een prachtige route door nationale parken in USA. Onderweg pikken we nog mensen op die ook naar Seattle ziekenhuis (Virginia Mason), Amtrek station of luchthaven Seattle moeten. In totaal zitten er 11 mensen in de bus, inclusief de chauffeur.
Onderweg rijden we door en over de verschillende (schier)eilanden naar Seattle. Het weer is bewolkt en zonnig en de bomen zijn prachtig geel. Op de overtocht van Kingston naar Seattle zie ik walvissen! Je ziet er niet heel veel van, maar het water spat omhoog en ik zie de rug van de walvissen. Het lijken er vier te zijn. In deze tijd van het jaar worden ze veel gezien zo vlak onder de kust in deze regio. Hiep, hoi, dat is toch wel een verassing ;-).
Aangekomen in Seattle heeft de bus een ongeluk. De wegen zijn 3-4 baans en het is druk, spitsuur (rush hour). De aanrijding is niet ernstig, maar er is wel oppervlakkige blikschade. De chauffeuse rijdt de bus niet verder en staat midden op straat stil met de gevarenlichten aan. Dat kan niet iedere verkeersdeelnemer waarderen ;-). Ze heeft een aantal keren telefonisch contact met het kantoor van de bus. Er hoeft geen politie bij te komen en na een klein kwartiertje zijn we weer onderweg naar down-town Seattle.
Vanaf het station kost het me anderhalf uur en 5 bussen om bij het hotel te komen. Het wordt net donker en de info-office is gesloten. De route die ik vooraf op internet heb opgezocht blijkt niet zo makkelijk te vinden te zijn. Iedereen is bereid om me te helpen en te adviseren, maar het lijkt van de regen in de drup? Als ik bij het Seattle Center arriveer, waar de Space Needle is, blijk ik precies aan de verkeerde kant te zijn (Zuid in plaats van Noord). Dus nog maar een keer de bus om er omheen te rijden, want deze afstand lopen met 2 koffers in alles behalve handig.
S’ avonds in de buurt uit eten. Nu ben ik blij dat ik het Rosieproject boek nog niet uit heb, want dat neem ik mee. Ik vind een relaxed Italiaans restaurant waar ze zelf pizza’s bakken en allerlei soorten bier verkopen. Het restaurant is in een oud gebouw een beetje industrieel ingericht en de sfeer is prettig. Een prima plaats om ook alleen naar toe te gaan. Op de achtergrond een Jazzy muziekje. Het blijkt dat Seattle een bekende Jazz scene heeft. Dit zou Louis heerlijk vinden.
Na het eten ga ik nog even op het terrein van Seattle Centre een kijkje nemen. Ik kijk wel goed uit in de avond met wie ik aanspreek of waar ik loop. Hier lijkt het allemaal OK. In de shop zie ik enkele leuke souvenirs voor Vincent. Dan weet ik waar ik die morgen kan halen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
