Amtrak dag 2

Het is heel bijzonder. Vannacht ging ik naar bed in de bergen en vanmorgen wordt ik met palmbomen wakker. De trein heeft vannacht nog gestopt, maar daar heb ik niets van gemerkt. Mijn slaapkamertje (roomette) is klein, maar ik hoef hem niet te delen. Dus ik heb mijn eigen plekje in de trein. Ik sluit de gordijnen niet, want ik wil natuurlijk niets missen.

Gisteravond ben ik gestart om mijn dagboek bij te werken en ik heb mezelf beloofd dat ik daar vandaag mee verder zal gaan. Het uitzicht is fantastisch. De lucht is stralend blauw en het licht is anders dan gisteren. Het is relaxed reizen in de Parlour car.

Vandaag ga ik naar de diningroom voor cooked breakfast. Als ik hier ben, wil ik alles uitproberen. Gisteravond is het gezelschap aan tafel me goed bevallen. Aan het ontbijt heb ik een interessante ontmoeting met een man die administrator in healthcare was in Victoria BC. Hij kwam voor deze reis ook vanuit Britisch Colombia, dus dat schept een band. We praten over het Canadese, Amerikaanse en Europese systeem van gezondheidszorg. Tijdens het ontbijt rijdt de trein de San Francisco Bay binnen, in de verte zie ik de Golden Gate Bridge liggen. We komen niet echt door het centrum, maar we laten San Francisco westelijk liggen.

De natuur is in dit traject veel droger en in California zie ik veel landbouw, aardbeien, knoflook en veeteelt. IHet is schitterend om het landschap zo aan je voorbij te zien trekken. Zo’n reis zou ook wat zijn voor Louis, die houdt van kijken en observeren. Na een poos wordt het landschap droger en de huizen Spaans. Hier zijn de missieposten langs het spoor. We komen door een prachtig berggebied waar de staatsgevangenis voor mannen in California ligt. Hier ontsnappen is heel lastig en in de omgeving kun je jezelf niet verbergen.

De gesprekken in de Parlour zijn vreselijk luid. Er is een passagiere die ’s ochtends om 10.30 uur al aan de wijn gaat en daar is het niet bij gebleven vandaag. Het is eigenlijk zielig om haar als alcoholiste te zien. Ze morst wijn op de stoelen en bluft zich er doorheen. ‘Dan‘ onze sleepingcar attended vertelt dat zijn zoon overleden is aan een overdosis drugs. Iedereen zegt publiek dat ze dat spijtig vinden voor hem. Ik heb het gevoel of ik bij Ophrah Winfrey zit.

Vanmiddag heb ik een interessant gesprek met een kinderverpleegkundige over het doel van mijn reis en haar ervaringen in de gezondheidszorg. Dat is leuk van alleen reizen, dat je veel eerder gesprekken krijgt met anderen.

Voor het avondeten komen we aan bij de kust van California. Dit is het mooiste stuk van de route, die niet voor niets Coastline express wordt genoemd. We zullen er vandaag niet lang van kunnen genieten, want de zon gaat bijna onder. Dat gaat eigenlijk supersnel, we kunnen het praktisch zien gebeuren. Ik maak er een paar mooie foto’s van.

Vanavond gaan we vroeg eten, want de staf moet alles op tijd opgeruimd hebben voordat we aankomen in LA. Mijn tafelheren zijn ook alleen. Sam komt uit LA en heeft in Seattle een kunstexpositie ingericht in het museum vlak naast mijn hotel. Ik heb de aankondiging van deze expositie gezien. Hello Kitty. Bijzonder is dat onze paden de afgelopen dagen elkaar verschillende keren gekruist hebben, en dat we nu samen aan tafel zitten. Mijn andere tafelgenoot komt uit Oregon en woont in de bergen. Hij is een voormalig piloot, tot zijn compagnon een crash meemaakte van zijn vliegtuig en de piloot en passagiers levend verbrandden. Hij runt nu een B&B. We hebben hele leuke gesprekken aan tafel.

Volgens Mike is het veilig om straks de metro naar mijn hotel te nemen en een paar blokken te lopen. Hij kan het weten, want hij woont in LA. Sam gaat op bezoek naar zijn moeder die iets beneden LA woont. Beide heren nemen vaker deze trein, omdat ze niet van vliegen houden. De staf is gestrest, omdat ze alles op moeten ruimen voordat we in LA aankomen. Daarom zit ik nu in mijn roomette te typen.