Vancouver dagtrip
Blijf op de hoogte en volg Arevis
29 Oktober 2015 | Canada, Vancouver
De wekker gaat om 6.00 uur, want ik wil de ferry van 7.00 uur halen, dan zal ik ongeveer rond 10 uur in Vancouver zijn. Annette de Beer, mijn Engelse lerares die afkomstig is uit Vancouver gaf me 10 tips is aflopende volgorde van ‘have to do’. Een aantal tips vallen af, omdat er regenachtig weer voorspelt is. Dan heeft het geen zin om met een gondel de bergen in te gaan, want het uitzicht zal belabberd zijn.
In Vancouver loop ik de seawalk langs de boulevard. Na een kilometer huur ik een fiets om Stanley Park door te fietsen. Stanley park ligt op een schiereiland en heeft een indrukwekkende hoeveelheid oude bomen die een regenwoud vormen. De Seawall is schitterend en het is heerlijk om te fietsen. Dat voelt zo vertrouwd. Onderweg bezoek ik het totempalen park en Beaver Lake. In Beaver Lake zie ik een enorme beverburcht. Ook zie je de mist nog tussen de bomen hangen. Ik heb alweer geluk met het weer. Hoewel het dreigend kijkt (spectaculaire luchten op de foto’s) blijft het droog. Ik fiets het hele schiereiland rond en dat gaat zo lekker, dat ik besluit met de fiets naar Granville Market te gaan. Dat gaat niet zonder een brug of 2e boot te nemen, dus ik kies voor het laatste.
Granville Market en Granville Island is gweldig. Allemaal vers eten, fruit, kaas, yoghurt, chocolade, noten etc. Je kunt het niet bedenken of ze hebben het. Ook zitten er kleine eettentjes van Vietnamees tot Italiaans. Je kunt hier prima alleen zitten en iets eten, dus dat voelt goed. Er zijn ook kleine winkeltjes in de buurt van de markt op Granville Island en interessant is dat dit hele gebied onder een grote brug ligt. Dit voelt echt wel als Noord Amerika.
Terug op de fiets rijd ik terug via English Bay een prachtig gebied aan de zeezijde van Vancouver. Om mijn fiets terug te brengen moet ik dwars de stad door. Er zijn echter ook een soort van fietspaden door woonwijken, dus ik kies 1 van die routes. Dat gaat prima, geen druk verkeer.
Ik heb tante Yvonne belooft dat ik de ferry van 7.00 pm neem, want tante Yvonne houdt er niet van om in het donker te rijden. Dat betekent dat ik niet zoveel tijd meer over heb om andere wijken te bezoeken. Ik kies er voor om naar GasTown te gaan. Een gebied wat recent geheel gerenoveerd is, maar de oude industriële uitstraling heeft. Er zitten nieuwe kleine winkels, souvenirshops en galerieën. Het is een levendig gebied.
Er is zelfs nog tijd over om de grote winkelstraten zoals Robson en Denmar street te bezoeken. Bij Nordstrom staat een bediende ‘in piccolo hotelkleding’ klaar om iemand met een kinderwagen binnen te laten. Voor de rest zie ik allerlei luxe zaken, die je in alle grote steden ziet. Ik wandel wat rond en kijk vooral etalages en mensen, want ik heb geen zin om al die winkels binnen te lopen. De mensen zijn hier veel hipper gekleed dan in Toronto. Er is nog tijd om een galerie en giftshop te bezoeken en dan neem ik de skyline terug naar Brigdeport station.
Als ik op Brigdport sta te wachten op de bus, inmiddels staat er een line van meer dan 200 meter, belt Alfred me op. Of ik een lift van hem wil als ik terug kom in Swartzbay met de ferry. Jazeker, wil ik dat graag. Ik voelde me vanochtend al schuldig dat tante Yvonne zo vroeg op moest staan voor mij en ook nog in het donker moest rijden.
Alfred sms’t me om naar pier (berth) 3 te lopen en vandaar uit over te steken naar de verkeerstoren. Hij kan me daar niet binnen laten, omdat hij de post niet mag verlaten, maar dan ben ik alvast in de buurt. Bij de ferry zijn alle gangen naar pier 3 al afgesloten, dus ik loop naar buiten en spreek een paar bewakers met een hond aan. Ze vragen zich af waarom ik naar de verkeerstoren wil? Wie is mijn neef dan wel, die sms’te dat ik daar naar toe moest lopen? Alfred Berben? Oh, maar dat is OK. Ze zullen we me wel de weg wijzen. Eerst moet er nog een zwerver aangesproken worden die bij de uitgang zit. Die mag hier de nacht niet blijven. Dus vriendelijk maar duidelijk wordt die weg gebonjourd.
De bewaking neemt me met de lift mee naar beneden. Daar staat een bedrijfskar (soort golfkar) klaar. Ik hoef maar in te stappen. Het wordt een persoonlijke escorte. Aangekomen bij de toren zeg ik dat ik wel buiten kan wachten op Alfred, want hij kan me niet op komen halen. Maar dat is hun eer te na. Met de batch openen ze de deur van de toren en halen ze de lift. Daar wordt ik ingezet. Boven aangekomen is het helemaal donker. Dat is spannend, wat ga ik zien. In het donker zit Alfred bij 6 verlichte monitorschermen. Hartstikke leuk dat ik nu zie waar hij werkt, ook al is het donker. Alfred moet nog wat papierwerk invullen en dan zijn we klaar om te gaan. Het voelt heel vertrouwt en gemakkelijk.
Bij tante Yvonne neemt hij de tijd voor een afzakkertje, voor we naar bed gaan is het bijna 12.00 pm.
In Vancouver loop ik de seawalk langs de boulevard. Na een kilometer huur ik een fiets om Stanley Park door te fietsen. Stanley park ligt op een schiereiland en heeft een indrukwekkende hoeveelheid oude bomen die een regenwoud vormen. De Seawall is schitterend en het is heerlijk om te fietsen. Dat voelt zo vertrouwd. Onderweg bezoek ik het totempalen park en Beaver Lake. In Beaver Lake zie ik een enorme beverburcht. Ook zie je de mist nog tussen de bomen hangen. Ik heb alweer geluk met het weer. Hoewel het dreigend kijkt (spectaculaire luchten op de foto’s) blijft het droog. Ik fiets het hele schiereiland rond en dat gaat zo lekker, dat ik besluit met de fiets naar Granville Market te gaan. Dat gaat niet zonder een brug of 2e boot te nemen, dus ik kies voor het laatste.
Granville Market en Granville Island is gweldig. Allemaal vers eten, fruit, kaas, yoghurt, chocolade, noten etc. Je kunt het niet bedenken of ze hebben het. Ook zitten er kleine eettentjes van Vietnamees tot Italiaans. Je kunt hier prima alleen zitten en iets eten, dus dat voelt goed. Er zijn ook kleine winkeltjes in de buurt van de markt op Granville Island en interessant is dat dit hele gebied onder een grote brug ligt. Dit voelt echt wel als Noord Amerika.
Terug op de fiets rijd ik terug via English Bay een prachtig gebied aan de zeezijde van Vancouver. Om mijn fiets terug te brengen moet ik dwars de stad door. Er zijn echter ook een soort van fietspaden door woonwijken, dus ik kies 1 van die routes. Dat gaat prima, geen druk verkeer.
Ik heb tante Yvonne belooft dat ik de ferry van 7.00 pm neem, want tante Yvonne houdt er niet van om in het donker te rijden. Dat betekent dat ik niet zoveel tijd meer over heb om andere wijken te bezoeken. Ik kies er voor om naar GasTown te gaan. Een gebied wat recent geheel gerenoveerd is, maar de oude industriële uitstraling heeft. Er zitten nieuwe kleine winkels, souvenirshops en galerieën. Het is een levendig gebied.
Er is zelfs nog tijd over om de grote winkelstraten zoals Robson en Denmar street te bezoeken. Bij Nordstrom staat een bediende ‘in piccolo hotelkleding’ klaar om iemand met een kinderwagen binnen te laten. Voor de rest zie ik allerlei luxe zaken, die je in alle grote steden ziet. Ik wandel wat rond en kijk vooral etalages en mensen, want ik heb geen zin om al die winkels binnen te lopen. De mensen zijn hier veel hipper gekleed dan in Toronto. Er is nog tijd om een galerie en giftshop te bezoeken en dan neem ik de skyline terug naar Brigdeport station.
Als ik op Brigdport sta te wachten op de bus, inmiddels staat er een line van meer dan 200 meter, belt Alfred me op. Of ik een lift van hem wil als ik terug kom in Swartzbay met de ferry. Jazeker, wil ik dat graag. Ik voelde me vanochtend al schuldig dat tante Yvonne zo vroeg op moest staan voor mij en ook nog in het donker moest rijden.
Alfred sms’t me om naar pier (berth) 3 te lopen en vandaar uit over te steken naar de verkeerstoren. Hij kan me daar niet binnen laten, omdat hij de post niet mag verlaten, maar dan ben ik alvast in de buurt. Bij de ferry zijn alle gangen naar pier 3 al afgesloten, dus ik loop naar buiten en spreek een paar bewakers met een hond aan. Ze vragen zich af waarom ik naar de verkeerstoren wil? Wie is mijn neef dan wel, die sms’te dat ik daar naar toe moest lopen? Alfred Berben? Oh, maar dat is OK. Ze zullen we me wel de weg wijzen. Eerst moet er nog een zwerver aangesproken worden die bij de uitgang zit. Die mag hier de nacht niet blijven. Dus vriendelijk maar duidelijk wordt die weg gebonjourd.
De bewaking neemt me met de lift mee naar beneden. Daar staat een bedrijfskar (soort golfkar) klaar. Ik hoef maar in te stappen. Het wordt een persoonlijke escorte. Aangekomen bij de toren zeg ik dat ik wel buiten kan wachten op Alfred, want hij kan me niet op komen halen. Maar dat is hun eer te na. Met de batch openen ze de deur van de toren en halen ze de lift. Daar wordt ik ingezet. Boven aangekomen is het helemaal donker. Dat is spannend, wat ga ik zien. In het donker zit Alfred bij 6 verlichte monitorschermen. Hartstikke leuk dat ik nu zie waar hij werkt, ook al is het donker. Alfred moet nog wat papierwerk invullen en dan zijn we klaar om te gaan. Het voelt heel vertrouwt en gemakkelijk.
Bij tante Yvonne neemt hij de tijd voor een afzakkertje, voor we naar bed gaan is het bijna 12.00 pm.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
